Via Villach naar Italië

Het Blog had weekend.
De afgelopen drie dagen zijn we hink stap spring via Villach Italië in gereden.
In het weekend was het niet eenvoudig om slaapplaatsen te regelen. Daarom hebben we twee kortere routes gehad, eerst een naar Villach, toen naar Arnoldstein (45 en 30 km). Vandaag een langere etappe van 65 km.
Villach is een stad waar ik ooit in 1969 een nachtstop had op weg naar Joegoslavië, busreis van het Nivon. In de Tweede Wereldoorlog flink getroffen, nu niet de meest bijzondere stad van Oostenrijk. We overnachtten in Pension Alpenzicht, en dat hadden we daar ook.
De etappe van gisteren naar Arnoldstein was een korte, met het nodige klimmen, mooi langs de rivier. Het enige hotel dat beschikbaar was lag aan de grote weg, Dreiländerecke, dat niet eenvoudig te bereiken, afgeschermd door spoor en grote weg. Tja, hoe kom je daar nou?
Met een beetje fantasie en Pocket Earth zijn we er weer weggekomen.
En dan vandaag, eerst 20 km omhoog en daarna 45 km dalen, over een prachtige fietssnelweg. Dat was dan lekker opschieten, met tussen de 25 en 30 km per uur, en soms nog wat sneller. Het tracé loopt over een oude spoorlijn die zo een nieuwe bestemming heeft gekregen. Zoals we daarover in Luxemburg en Frankrijk ook diverse keren hebben gereden. Breed spoor, glad asfalt, tunnels tot 1 km lang, dat gaat zo voort. En druk alsof je op een zomerse dag langs de Reeuwijkse Plassen rijdt
Deze fietssnelweg loopt langs en boven de autowegen en de spoorlijn die er ook liggen, tussen de prachtige Alpen door. Van het bekende groene heuvelachtige zoals we dat in Oostenrijk kennen naar groen gecombineerd met hoge rotsen, die vooraankondiging van de Dolemieten zijn. Één van de mooiste ritten die we hebben gedaan, vergelijkbaar met de prachtige afdaling naar Merino, Bolzano en Trento die we op weg naar Rome hebben gedaan.