Langs de Dolemieten

Denk je dat in Italië bent, heeft het restaurant met name Oostenrijkse gerechten. Nog een keer braadworst dan maar.
De ‘Residence’ Bed & Bike serveerde dan wel weer een eenvoudig maar prima ontbijt. Het eerste dorpje in Italië kon echter nog niet echt indruk maken, uitgezonderd de prachtige bergen die het dorp omringen.
Dan gaan we opnieuw vroeg op, om 8 uur op de fiets om de hitte een beetje voor te blijven. Dat begint echt nodig te zijn, want hoewel de luchttemperatuur rond de 28° is, is het in de zon 5 - 8° warmer. Het is een mooie dag waarop we langs en door de bergen fietsen. Daar bij klimmen we meer dan 550 meter, iedere keer met korte felle klimmetjes en dan weer afdalingen. De Dolemieten laten zich ieder keer even bewonderen, voordat ze weer schuil gaan achter bosjes.
Ook rijden we langs een meertje dat onderdeel is van een antuurreservaat met tal van vogels, waar de Grifone, vale gieren, die hier zijn uitgezette om de soort te laten herstellen. De populatie bedraagt ondertussen 150 stuks. Daarnaast zitter er Monniksgier, Steenarend, de Rode en de Zwarte Wouw. Maar die konden we zo één, twee, drie niet thuisbrengen.
Na 65 km vindt Miriam het welletjes met de hitte en de klimmetjes. De tocht wordt stilgelegd. Maar een pauze en wat eten brengt de karavaan weer in beweging voor de laatste kilometers.
Weer een prachtige tocht, heerlijk weer en nu in Maniago. Dat is een stuk Italiaanser. Het halve dorp is op vakantie of houdt siesta. De douchekop van onze kamer is kapot en de baas wordt gevraagd om onmiddelijk te repareren. Twee uur later krijgen we een andere kamer, nadat mijn geduld echt op was geraakt. Na een dag in de bergen fietsen willen we weer schoon worden.
Toch verheugen we ons op het eten vanavond.