Op de Spaanse hoogvlakte

Voor het eerst is het echt fris wanneer we vertrekken: 13°. Dat betekent de fietsjacks aan. We gaan door met klimmen. Zo’n 12 km, waarvan het grootste deel rond de 5% stijging. En dan kom je bij de Puerto de Oncala, twee passen naast elkaar van ruim 1480 en 1440 meter hoog. Het hoogste punt van onze reis tot nu toe.
Dat is toch altijd bijzonder, als je alle kanten uit kunt kijken. Achter ons is het vrij bewolkt en zijn de bergtoppen bedekt met mist. Voor ons ontvouwt de hoogvlakte van Midden Spanje zich. Je kunt kilometers ver kijken. Over deze hoogvlakte gaan we de komende dagen fietsen. Dat zal weer op en neer gaan, maar het echte klimwerk hebben we gehad.
Boven ons verschijnen weer een paar roofvogels, die, zodra ik ze probeer op de foto vast te leggen, besluiten buiten bereik te gaan vliegen. Eigenwijze beesten!
Dan volgt een afdaling, over een goed wegdek, en na het eerste deel met rechte stukken. We gaan met soms meer dan 50 km per uur naar beneden. Dat schiet lekker op. Het daalt zo lekker dat ik een afslag van de route mis. Een stuk verder gaan we dan maar dwars over de vlakte terug naar de route. 
Het laatste stuk gaat op en neer, en bij Soria, onze stopplaats, dalen we nog eens 70 meter, om dan weer 70 meter omhoog naar het hotel te gaan. Google neemt een korte, en dus zo stijle weg, die we deels te voet moeten afleggen.
De zon schijnt weer en het is behaaglijk 23°.
We zitten in Hotel Leonor Mirón. Best een chique hotel, maar de fietsen mogen op de kamer (hebben ze hier geen berging?). Het uitzicht is weer prachtig. Aan de overkant zien we waar de weg begint te dalen toen we aan kwamen fietsen…