Paso a paso

Zoals jullie ongetwijfeld is opgevallen, is het blog van eergisteren niet op tijd geplaatst, en na het blog van gisteren verschenen. Dit om iedereen scherp te houden (behalve Thea, die het gewoon zag).

De weg gaat door over de vlakte, waarbij we netto, aan het eind van de dag, wel gedaald zijn. Franklin vergeleek ons met Forrest Gump die eindeloos bleef hardlopen. Deze vlakte leek wel erg op de vlaktes uit de film. Twee eenzame fietsers in de eindeloze vlakte. 
Op een tweetal plekken, na een stuwmeer en na een mooie afdaling, moet er weer flink geklommen worden. 
Paso a paso, zoals men in goed Spaans zegt (stap voor stap), doen we de beklimmingen. En als je rustig rijdt kom je uiteindelijk wel boven. Maar 7% blijft 7%, en na de vele kilometers vals plat van afgelopen dagen voel je het wel. Pas na zo’n 40 km rijden we echt een stuk vlak. De tegenwind is iets minder dan gisteren, maar blijft niet fijn.
We eindigen de route van Cubillo de Uceta naar Uceta met een lange afdaling, en daar kunnen we van genieten.

De gedachten gaan ondertussen naar Madrid, want dat komt nu echt dichtbij. Nog twee etappes, en dan zijn we er.