Aan de Atlantische Oceaan

De route langs de Atlantische Oceaan zou langs veel mooie fietspaden lopen, door bossen en over duinen. We vertrekken weer tijdig en volgen het uitgezette pad dat vooral langs matig drukke wegen loopt. 
Maar na 12 km lopen we vast. De weg is afgesloten en het fietspad ernaast ook. Er zijn opruimwerkzaamheden in verband met de bosbranden die hier enkele weken geleden hebben gewoed. Die afsluiting hebben we niet goed mee gekregen.
We moeten de route opnieuw bepalen. Het betekent een extra 12 km terug en een nieuwe route uitdokteren. Dat terwijl de etappe van vandaag al de moeite waard was: ruim 80 km. We moeten langs en later op de weg rijden, wat niet echt aangenaam is. Gelukkig passen Franse automobilisten goed op en komen we zonder gevaarlijke situaties op zijwegen, fietspaden, en weer later de beoogde route.
Het wordt rond het middaguur ineens erg warm, en de laatste twintig kilometers heeft Miriam daar last van. Dat is wel een zeer mooi stuk, eerst door bassen, langs de mooie meren die er zijn en dan door de duinen, waar we nog een enkel klimmetje mogen doen.
Rond 15.30 uur zijn we in Mimizan-Plage. 94 km staat er op de teller, en we zijn alledrie blij dat we er zijn.
Dat is een weerzien sinds een kleine 50 jaar, toen ik met (Al)Bert naar Dax en Les Landes op vakantie ging, waar we een aantal vrienden van de middelbare school ontmoetten, hebben gekampeerd en een paar fietstochten reden.
Nadat we ons hebben geïnstalleerd in onze B&B gaan we naar het strand, waar we pootje baaien en een duik nemen in de Atlantische Oceaan. Hiermee is de Route van de Twee Zeeën (Middellandse Zee en Atlantische Oceaan) voltooid. Het vizier gaat nu op het zuiden.
Een mooie zonsondergang rond deze vermoeiende dag af.