Door de glooiende heuvels van de Vogezen

Gisteren had het blog een rustdag, net als wij. Er was ook niet veel te melden, behalve dat het smerig koud was, de was met de haardroger bewogen moest worden te drogen, er weinig te doen was in en om het hotel en het restaurant gesloten was, zodat we richting Charmes moesten om te eten. Aangezien dat kan via een mooi fietspad lang de Moezel, was dat best draagbaar.

Belangrijkste feit van die dag was natuurlijk dat we Ellen op de trein hebben gezet, of in keder geval, haar naar de trein hebben weggebracht. In de loop van de dag kwamen de berichten binnen over het bereiken van Nancy, Luxemburg en Badhoevedorp. Mooi dat haar terugreis voorspoedig is verlopen.

In het kader van het mooie weer begon het vanochtend te regenen, maar dat was gelukkig snel afgelopen. Na een ontbijtstop in Charmes zijn we op pad gegaan, weer 60 km door de glooiende heuvels van de Vogezen. Nu schrijf ik glooiend, maar dat neemt niet weg dat er nog een paar klimmetjes waren van 10 - 13%,  7 - 10% en die waren wel uitdagend. Je merkt echter dat we voldoende klimmeters in de benen hebben om dit soepeltjes, en Miriam af en toe fluitend, af te leggen. De uitzichten waren mooi, ver en zeer de moeite waard. De route gaat niet dwars door de Vogezen, maar schamt hem als het ware. Dit deel levert een mooie etappe op.

De hoeveelheid horeca op met name het eerste stuk was erg beperkt, en waar het was ook nog eens gesloten. Gevoegd bij het sombere weer met een poosje motregen kwam het niet echt goed uit.

Uiteindelijk lwamen we na een kilometer bospad uit bij een prachtig gelegen Chambres d’Hotes. Daar hebben we het rijk alleen in een ruime kamer, met een aparte badkamer (met bad!). Zelfs Miriam kon het bad niet weerstaan. Vervolgens gastvrij onthaald door de gastvrouw en gastheer, drankje aangeboden gekregen, en straks alhier een hapje eten.

De zon is vanmiddag volop gaan schijnen, zodat we op het zitje voor het huis kunnen genieten van de zon en de grasmaaier die de grote stukken grasland die bij de Chambres d’Hotes horen, probeert te kortwieken. Het is een voormalige watermolen, waar meel, maar ook olie werd geproduceerd. Ook diende het als houtzagerij, begrijpelijk in dit bosrijke gebied. De molensteen staat nog voor het gebouw.