Rondrit door het uitdrogende natuurpark

Voor dag en dauw op om op tijd bij de tour in het Parque Natural de Doñana  te zijn. We rijden een spannende rit in het donker langs de weg naar het bezoekerscentrum. Om 7 uur rijden de arbeiders in auto’s af en aan om te gaan plukken op de vele plantages, en we zijn blij dat we ongeschonden aankomen om de tour te gaan maken.
Met een man /vrouw of twintig stappen we in een park-proof bus. Eerste rijden we naar Matalascañas, een badplaats aan de kust, om nog twee deelnemers op te halen. Dan gaan we het park in. Dat bestaat uit vier soorten gebieden: strand, duinen, bosgebied en moeras. Alle vier de gebieden bezoeken we uitgebreid.
De duinen zijn op dit moment het interessantst. Elk jaar breidt de duinenrij een paar meter uit over het moeras gebied. Aan de andere kant wordt er zoveel zand aangeplemd door de zee, dat het strand ook steeds verschuift, richting zee.
Bij een opgaande zon zijn de duinen op zijn mooist.
De pijnbomen dienen als zandvangers, en na verloop van tijd verdwijnen ze onder het zand, op een enkel exemplaar na. Tegelijkertijd komen er weer nieuwe boompjes bij.
Het moerasgebied is, net als bij El Rocío, drooggevallen. Onze gids bevestigd dat dit komt door klimaatverandering, het heeft al elf jaar op rij veel te weinig geregend, en watergebruik door de landbouw. Dat laatste is vooral (maar niet alleen) door illegale tuinderijen, die putten water slaan, en zo het grondwater opmaken, ook onder het park. Het verhaal van het NOS journaal, wordt dus helaas bevestigd…
De fauna is niet de meest spectaculaire die we ooit hebben gezien. Al in het donker zagen we in het meer van El Rocío zes herten lopen. Het meer is nu hun speelplek……In het park komen daar nog heel wat exemplaren bij, naast everzwijnen, paarden en wat lastig waar te nemen gevogelte.
Het meest spectaculaire zagen we onderweg langs het strand, aan het eind van de tour. Iets uit de kust zwom een enorme groep dolfijnen, die je geregeld zag springen. Daar meldde zich ook een grotere vis: een orka. Om het goed te zien moet je op het water zitten, maar dit was ook heel leuk.
Na een korte lunch hebben we nog wat gewandeld inde buurt van het bezoekerscentrum. Het is een mooi park, dat enigzins lijkt op de Hoge Veluwe.
De fietstocht naar huis verloopt voorspoedig, niet veel verkeer aan onze kant van de weg. Zo komen we terug in de zandbak El Rocío.