Naar El Rocío en Parque Nacional de Doñana

Naar twee dagen Sevilla is het tijd om weer te fietsen. We rijden de stad uit, richting het westen, en daarna verder zuidwaarts. Bestemming: El Rocío en het Nationaal Park van Doñana.
De etappe begint met ruim 10 km stad uit, daarna rijden door een gebied met enorme plantages met olijfbomen. Het is leuk om het oogsten te zien.  De laatste 20 km rijden we tot onze verrassing al door het noordelijk deel van het Nationaal Park van Doñana. 
De laatste vijf kilometers langs een diversiteit aan fruit- en groenteplantages. Daar lezen we op NOS.nl en horen we op het journaal toevallig meer over.
Bij elkaar weer 65 km lekker in de zon, met een beetje zijwind, redelijk vlak, een heerlijke fietstocht. 
In El Rocío lopen we echter vast. De wegen zijn daar volledig onverhard, zand. Voor de huizen staan veranda’s en hekken, waar je je paard aan zou kunnen vastbinden, en we zien daadwerkelijk mensen te paard. Dit is het Wilde Westen in Zuid Spanje. Lopend leggen we de laatste kilometer af door het rulle zand. Het is een bizar dorp, nog nooit zo iets gezien. 
In El Rocío vindt rond Pinksteren jaarlijks een enorm groot religieus feest plaats, het grootste van Spanje, met meer dan één miljoen pelgrims. Dat allemaal ter ere van de Maagd van El Rocío (De Witte Duif), die een jager naar verluidt in de 13e eeuw in het bos tegen kwam. Aldaar werd een kapel opgericht, en sinds de jaren zestig van de 20e eeuw staat daar nu een grote kerk, in het huidige El Rocío.
Naast het dorp ligt een groot meer. Althans, als je de kaarten mag geloven. Want toen wij er langs liepen was er slechts een uitgestrekte droge vlakte te zien, waar niet de duizenden  flamingo’s waren te zien, maar een paar verdwaalde paarden. Het meer is ook met vakantie, merkte ik op. NOS.nl gaf een andere uitleg. Het hele Nationale Park ligt droog, door de droogte vanwege klimaatverandering en door de systematische uitputting van het grondwater door illegale tuinderijen.
Morgenvroeg gaan we het park in. Dat belooft wat!